16 dni (tak naprawdę to 14)

*pisałam tego posta 2 dni temu

Pomijając fakt, że dziś myślałam, że zostało mi 20 dni, to wszystko ze mną ok. Właśnie wracam pociągiem do Warszawy i mam chwile czasu, żeby coś tu napisać. Przez całe 3 miesiące, odkąd dowiedziałam się dokąd jadę, na pytanie "czy się boję?" odpowiadałam, że w ogóle. No i była to prawda, z niezrozumiałych przyczyn o wiele bardziej bałam się wtedy pójść do zwykłego, polskiego liceum niż wyjechać na drugi koniec świata i tam kontynuować naukę. Jak jest teraz? Dopiero kilka dni temu dotarło do mnie co tak naprawdę się dzieje i od tego momentu chodzę cała zestresowana. Czuję się jakbym zeszła z szybkiego rollercoastera (a nawet jeszcze na niego nie weszłam). Mam jeszcze milion rzeczy do zrobienia, nie mam kupionych prezentów dla Hostów, nie mam konta w banku, letnich ubrań (martyna w długich spodniach przy 40 stopniach Celsjusza), ani dobrego kontaktu z Host Rodziną. Już dawno postanowiłam sobie, że spakuje się tydzień przed wyjazdem, żeby nie robić tego na 2 dni przed wylotem, jak to wyjdzie nie wiem - mam przeczucie ze nie wyjdzie. Mam tez kilka spraw do załatwienia "na miejscu", chciałabym się spotkać z kilkoma osobami i spędzić z nimi trochę czasu. Na moje (nie)szczęście nie mam wielu znajomych, więc nie mam kalendarza zawalonego pożegnaniami. Muszę nauczyć się robić wegańskie pierogi, a jedyne co umiem ugotować to woda na herbatę. Muszę pozałatwiać sprawy z dentystami, lekarzami i wyrobić okulary. Chyba czuję się przytłoczona brakiem czasu i 19 lipca. Ogólnie nie wiem co mam myśleć o tej wymianie, nie mam siły się pakować i jak sobie pomyśle o moim dziesięciogodzinnym locie, to też nie jest za miło. Życzcie mi powodzenia w walce z czasem, bo zostało go mało, a lista rzeczy do zrobienia się nie zmniejsza.

Przepraszam, że tak krótko, kiedyś napiszę dłuższego posta.